Włodzimierz Błaszczyk, który przyszedł na świat 23 lipca 1929 roku we Włoszczowie, to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiej archeologii. Swoją pasję do badań i odkryć archeologicznych rozwijał przez całe swoje życie.
W ciągu swojej kariery, Błaszczyk stał się cenionym badaczem, którego prace miały istotny wpływ na rozwój dziedziny. Niestety, zmarł 20 lipca 1989 roku, pozostawiając po sobie dorobek, który inspiruje kolejne pokolenia archeologów.
Życiorys
Włodzimierz Błaszczyk spędził swoje dzieciństwo oraz okres II wojny światowej w Krakowie, gdzie kształcił się w Państwowej Szkole Pracy Społecznej. Ukończył ją, zdobywając świadectwo maturalne. Następnie podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1955 roku uzyskał tytuł magistra na podstawie pracy dyplomowej dotyczącej pradziejów oraz wczesnego średniowiecza Zagłębia Dąbrowskiego. Stopień doktora przyznano mu na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, a jego praca nosiła tytuł: Wyniki badań archeologicznych w strefie osady św. Gotarda na Starym Mieście w Poznaniu.
Po ukończeniu studiów Błaszczyk objął stanowisko kierownika badań archeologicznych w okolicach zamku w Będzinie, gdzie jednocześnie podejmował działania na rzecz jego odbudowy. Wywarł również istotny wpływ na otwarcie Muzeum Zagłębia Dąbrowskiego, co miało miejsce w 1956 roku, a on sam został mianowany dyrektorem tej instytucji. Od stycznia 1959 do roku 1969 pełnił funkcję dyrektora muzeum w Częstochowie.
W latach 1960-1962 prowadził badania archeologiczne, które doprowadziły do powstania Rezerwatu archeologicznego kultury łużyckiej w Częstochowie oraz wsparł otwarcie Muzeum Górnictwa Rud. Interesowały go również badania nad fauną jaskiniową Jury Krakowsko-Częstochowskiej oraz fortyfikacje obronne regionu, w związku z czym prowadził różnorodne badania w tej dziedzinie. Oprócz tego, był wydawcą Rocznika Muzeum Okręgowego w Częstochowie. W 1969 roku przyjął stanowisko dyrektora Muzeum Archeologicznego w Poznaniu.
Błaszczyk był zapalonym twórcą rezerwatów w miejscach, gdzie prowadził swoje prace archeologiczne, mając na uwadze konieczność ochrony dziedzictwa kulturowego. Współpracował z historykami, architektami oraz urbanistami. Od 1955 roku zajmował się badaniami zamków na Wyżynie Krakowsko-Wieluńskiej oraz starych miast, takich jak Mysłowice, Będzin, Częstochowa, Poznań i Gliwice, a także strażnic obronnych w Ostrężniku, Łutowcu, Przewodziszowicach i Suliszowicach.
W 1983 roku Błaszczyk objął stanowisko dyrektora Muzeum w Gliwicach, gdzie pracował do 1989 roku. Uczestniczył aktywnie w wielu komisjach naukowych, jak Komisja do spraw Rezerwatów i Rewaloryzacji Zespołów Archeologiczno-Architektonicznych, a także radach i towarzystwach, angażując się w życie kulturalne oraz polityczne kraju. Jego dorobek literacki był imponujący i obejmował artykuły prasowe, publikacje popularnonaukowe, recenzje oraz analizy naukowe. W 1982 roku opublikował obszerną książkę pt. Będzin przez wieki, w której przedstawione zostały wyniki jego badań nad zamkiem w Będzinie.
W ciągu swojej kariery Błaszczyk otrzymał wiele nagród i odznaczeń za swój wkład w rozwój archeologii, w tym Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, a także Odznakę 1000-lecia Państwa Polskiego, jak również Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. W 1967 roku uhonorowano go Nagrodą Państwową III Stopnia Ministerstwa Kultury i Sztuki.
Błaszczyk ożenił się w 1954 roku z Anną z domu Sala, z którą miał syna, Andrzeja. Zmarł nagle na atak serca 20 lipca 1989 roku i został pochowany na cmentarzu junikowskim w Poznaniu.
Najważniejsze prace badawcze
Włodzimierz Błaszczyk to postać, która zapisała się w historii dzięki swoim znaczącym badaniom nad architekturą zamków w Polsce. Jego prace na zamku w Będzinie, które miały miejsce w latach 1955-1957, stanowią kluczowy element jego kariery badawczej. Następnie, w latach 1959-1960, prowadził badania na zamku w Olsztynie, co również przyczyniło się do jego renomy.
W latach 1959-1960 oraz w roku 1962 i 1968 Błaszczyk skupił się na zamku w Ogrodzieńcu, który był jednym z głównych obiektów jego badań. Dodatkowo, w latach 1960 oraz 1962 podjął się prac na zamku w Mirowie, co potwierdza jego wszechstronność i zaangażowanie w badania historyczne.
Nie można również zapomnieć o jego działaniach na zamku w Koziegłowach, które miały miejsce w latach 1962, 1966 oraz od 1967 do 1969. Te badania obejmowały różnorodne aspekty architektury i konserwacji, a także miały na celu odkrycie bogatej historii zamków.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Daniela Długosz-Penca | Marek Przeniosło | Krystyna BoreckaOceń: Włodzimierz Błaszczyk