Zygmunt Zalewski

---

Życiorys

Urodziny Zygmunta Zalewskiego miały miejsce 11 marca 1894 roku w Włoszczowie, które wówczas było miastem powiatowym guberni kieleckiej, w rodzinie Karola. Niezwykle istotnym momentem w jego życiu był 28 lutego 1921, kiedy to został zatwierdzony na stanowisku porucznika, na mocy czego 1 kwietnia 1920 dołączył do kawalerii, zaliczając się do grupy oficerów z Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej. 1 czerwca 1921 roku rozpoczął służbę w Oddziale I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a jego oddziałem macierzystym był 7 Pułk Ułanów Lubelskich, w tym samym czasie nosił tytuł „przydzielony do Sztabu Generalnego”.

3 maja 1922 roku, po weryfikacji, awansował do stopnia rotmistrza z datą starszeństwa 1 czerwca 1919, zajmując 298. lokatę w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii). Jego oddziałem macierzystym pozostał 7 Pułk w Mińsku Mazowieckim. Dalszy rozwój kariery zawodowej Zygmunta Zalewskiego związany był z 3 listopada 1922 roku, kiedy to rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, biorąc udział w II Kursie doszkolenia. 15 października 1923 roku uzyskał dyplom oficera sztabu generalnego i związał się z Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie, nadal pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku.

1 grudnia 1924 roku awansował na majora z datą starszeństwa 15 sierpnia 1924, zajmując 39. lokatę w okręgu oficerów kawalerii. Wówczas pełnił służbę w Oddziale III Sztabu Generalnego w Warszawie. Już w 1925 roku pracował w 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie, dowodząc 1. szwadronem, a w 1928 roku został dowódcą szwadronu 3 Pułku Szwoleżerów Mazowieckich w Suwałkach. Kolejnym krokiem w jego karierze było wyznaczenie na stanowisko II oficera sztabu inspektora armii, generała dywizji Leonarda Skierskiego, 6 lipca 1929 roku.

Na mocy decyzji z 6 kwietnia 1932 roku przeniesiono go do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. 30 marca 1934 roku, po zwolnieniu z zajmowanego stanowiska, został pozostawiony bez przynależności służbowej, co zakończyło się jego przeniesieniem w stan spoczynku 31 sierpnia 1934 roku. W 1939 roku Zalewski został ponownie powołany do służby czynnej i przydzielony do 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie, gdzie objął funkcję dublera I zastępcy dowódcy pułku.

Podpułkownik Tadeusz Łękawski, pełniący funkcje etatowego I zastępcy dowódcy, określił go jako „bardzo pracowitego, zdolnego i poważnego oficera”. Jego zaangażowanie przy nieskomplikowanej, a wciąż skomplikowanej pracy nad rocznym planem wyszkolenia miało ogromne znaczenie, a major Zalewski okazał się nieoceniony w tych zmaganiach. 26 czerwca 1939 roku niestety zakończył swoje życie wskutek samobójstwa przy użyciu broni palnej.

Jak wspominał pułkownik Łękawski w 1958 roku, okoliczności tragedii były dramatyczne: „wyjechaliśmy z dowódcą pułku na obserwację zawodów oficerskich, przed wyjazdem poleciłem majorowi Zalewskiemu przeprowadzenie ćwiczenia, które z uwagi na spotkania z nieprzyjacielskim lotnictwem odbywało się w pełnym napięciu. Po powrocie dowiedziałem się, że major zalewski popełnił samobójstwo. Był to pierwszy tragiczny przypadek, na który wpływ miała nadejście wojny, i okoliczności tej sytuacji są dla nas wciąż niejasne.”

Ordery i odznaczenia

Zygmunt Zalewski był osobą, która odznaczała się nie tylko swoją służbą, ale także licznymi odznaczeniami i medalami, które świadczą o jego zasługach. Poniżej przedstawiamy szczegółową listę jego odznaczeń:

• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938),
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1925),
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936).

---

Oceń: Zygmunt Zalewski

---